Het ego als verhalenverteller

Heb je er wel eens bij stil gestaan dat er in jouw geest de hele dag een verhaal aan de gang is? Gedachten die zomaar door je geest heen vliegen of gevoelens die je ervaart, waar je een heel verhaal omheen maakt. Gedachten over vroeger, gedachten over de toekomst, hoop en vrees, de hele dag door.

Ik heb dit ook en ik ben al deze gedachten en verhalen die ik mezelf vertel eens aan het onderzoeken. Dat noemen ze dan ‘meditatie’. Als ik bijvoorbeeld pijn heb in mijn rug, dan is het eerste wat er door me heen gaat: 1. waar zou deze rugpijn vandaan komen en 2. hoe kom ik er zo snel mogelijk weer vanaf.

Een ander voorbeeld: er kijkt iemand met een beetje nors gezicht naar me, dan denk ik: 1. oei wat zou ik fout hebben gedaan (ik betrek het gek genoeg op mezelf) of (als ik wat helderder ben) mmmm die persoon heeft vast slecht geslapen vannacht. Ik laat datgene wat ik zie bij de ander, maar dit laatste is nog steeds een verhaal, een invulling die mijn geest eraan geeft.

Als je goed oplet, dan creëert onze geest heel veel van dit soort verhalen. Je zou kunnen zeggen dat ons ego, onze geest, een soort verhalenmachine is. Op zich is hier niets mis mee, behalve dat we een beetje te veel zijn geloven in al deze verhalen. Natuurlijk kan het van groot belang zijn, of zelfs van overlevingswaarde om pijn in je lichaam te laten onderzoeken en het vooral niet te negeren. Tegelijkertijd maak ik me soms wel heel snel zorgen om een pijntje in mijn lichaam, terwijl er niets aan de hand is. Ik ben zelf meester in verhalen vertellen, en het zou kunnen dat je jezelf hierin herkent.

We vertellen onszelf overigens niet alleen drama verhalen, maar ook succes verhalen. We hebben het niet zo in de gaten, maar eigenlijk zijn dat nog steeds verhalen. Een voorbeeld: ik ben heerlijk op vakantie geweest, heb een fijne tijd gehad met mijn partner, heb heerlijk gewandeld, ben prachtige mensen tegengekomen. Ook dit is, bijzonder genoeg, een verhaal dat mijn geest creëert. Het is een fijn verhaal en ik hoor veel mensen zeggen dat dat wel oke is. Ja, dat kan zo zijn en als we precies zijn, dan blijven we hiermee in het rad van hoop en vrees ronddraaien. Hoe zou het zijn als je uit dat rad zou stappen?

Wat gebeurt er als je niet langer mee gaat in de verhalen die je jezelf vertelt? Juist: dan wordt het stil. Heel stil. Het is alsof je door het wolkendek heen breekt en contact krijgt met de uitgestrekte blauwe hemel. De wolken staan in dit geval voor alle gedachten, emoties en verhalen die je jezelf vertelt en de blauwe hemel staat voor jouw natuurlijke aard, jouw essentie, wie jij van nature bent.

De blauwe hemel wordt totaal niet aangedaan door de wolken. De hemel is open, ruim en biedt ruimte aan de wolken. De hemel stelt geen vragen als : Waarom zouden die wolken hier zijn? Wat hebben zij voor betekenis? Hoe lang zouden ze blijven? En als de wolken verdwijnen, dan is de blauwe hemel daar niet opeens verdrietig van of eenzaam over. De blauwe hemel IS.

Zo is het ook met onze natuurlijke aard. Wie jij in essentie bent is nog nooit aangedaan door welke levenservaring dan ook! Wat je ook hebt meegemaakt in je geschiedenis, jouw aard is daar totaal vrij van. Wat je ook denkt of voelt, jouw essentie is volkomen vrij en eindeloos ruim.

Bijzonder genoeg is jouw essentie net als de zon, warm, krachtig en stralend. Dit is een spontaan geluk, dat nergens afhankelijk van is. (ook niet van een mooi verhaal) Deze en vele andere kwaliteiten kunnen naar de voorgrond komen in jou wanneer je je essentie herkent en niet langer de verhalen gelooft die je geest produceert. Je geest zal dit blijven doen, maar jij bent vele malen ruimer, mooier en rijker dan alle verhalen bij elkaar!

In mijn werk wil ik je graag in contact brengen met deze vrije ruimte die inherent is aan jou. Zowel tijdens de jaartrainingen, retraites als tijdens de meditatiecursussen, laat ik je hiermee contact maken. Het is als thuiskomen, thuiskomen bij wie jij altijd al was en altijd zult zijn.